व्यङ्ग्य : पहाडे–राष्ट्रवाद बचाउन ‘लाहुरे–पेटी’
आकाशको सूर्य रापिलो छ अचेल । बादल भएनभने चरक्क पोल्छ र पसिना तर्तरी झार्छ । यता सूर्य छापका एमालेहरु भने सत्ताबाट बाहिरिएपछि चिसा भएका छन् । चिसोले निमोनिया भएझैं केही त बर्बराउन थालेका छन् । केही दिन अगाडि दङ्गेली पोखरेलले ‘काला’ प्रसङ्ग निकालेर ‘भँडास’ फाले । त्यसअघि अछामी भीम रावलको ‘फन्टुसी’ तर्क पनि सुनिएकै हो । भन्नेहरु भन्छन् : ‘एमालेमा अहिले पागल–प्रलापको ‘सिन्ड्रोम’ देखिएको छ । उनीहरु सत्ता र भत्ता नपाएपछि लत्ताकपडा नै खोल्न उद्यत बनेका छन् ।’
एक नाति–जर्नेल र अर्का भाँतीका एमाले कामरेडबीच एउटा अचम्मको पोशाक र पहिरन स्टाइल मिल्छ । राप्रपाका पशुपति र अछामे भीम रावल चिटिक्क दौरा सुरुवालमा सजिएर मोटो लाहुरे–पेटी लगाएर हिँड्छन् । पशुपतिको पहिरन पछ्याएका रावलले यो पेटी बाँध्नुको पछाडि दुुइटा फाइदा देखेका छन् । एउटा ढाड दुखेको सञ्चो हुने अर्को बढेको पेटलाई थिचाएर स्लिम देखिने ।
राम्ररी थाहा छ रावललाई आफ्नो खान्की, पेटको साइज र बढेको बोसोको आयतन । ‘कम्युनिस्ट’ सिद्धान्त छोडेर ‘कम–निष्ठा’को एमालेको विभिन्न सत्ता–कालखण्डमा उनले कमाउनु कमाए । कमाएपछि सौख र सौन्दर्य बढ्यो । पार्टीमा लेबी बुझाएर मात्रै पुगेन । ‘सू.प.’बाट हूलका हूल कार्यकर्ता र नेताहरु आएर ‘गाँठ’ माग्न थाले । त्यही ‘गाँठ’ बचाउन उनले आफूलाई ‘बिल्लीबाठ’को नियति उन्मुख गराएका हुन् ।
एमालेभित्र माकुने दर्शनका अनुयायी भए पनि उनी ओलीको ‘नौलो–धनवाद’बाट बढी प्रभावित छन् । बोल्नुपर्दा जनताको बहुदलीय जनवादको चर्चा धेरै गर्छन् उनी । तर मनमा भने उनको अखण्ड सुदूरपश्चिमको ‘गनगनवाद’ हाबी छ । चर्केर बोल्नु र मसिनो स्वरमा सहमति जनाउनु रावलको ‘घुक्र्याइँ–सूत्र’ हो । यही सूत्रबीच अहिले उनी निधि–संवादका कारण चर्चामा छन् ।
चर्चा कमाउन बेलाबखत पर्चा बाँड्छन् उनी । विद्यार्थी कालमा साँफेबगरमा जोडिएको अनेरास्ववियुको पर्चा बाँड्ने कामपछि भूमिगतकालमा उनले पाटनका भट्टीहरुमा ‘छ्याङ’का लागि ‘मर्चा’ पुर्याउने काम गरेका थिए । तीसको दशक सकिएर चालीस साल लाग्दै गर्दा जुन सुकुटे हालतमा उनी थिए । त्यसलाई देख्नेहरुले भन्थे : ‘नाम भने ‘भीम’ रावल छ तर शरीर भने ‘त्यान्द्रो–पराल’जस्तो छ ।’ यही त्यान्द्रो परालजस्तो परिचयबीच अनेकन् खुराफात र तिकडमबाजी गरेर उनले अहिले अजङ्गको ‘कुन्यु’जस्तो चिनारी बनाइसकेका छन् ।
रावलका बारेमा कतिपयले टिप्पणी गर्छन्– ‘बन्दुके कामरेड’ भनेर । यस टिप्पणीका पछाडि एउटा रोचक कथा छ । खासगरी प्रवीणता प्रमाण–पत्र तहको पढाइ सकेपछि उनी ‘सेकेन्ड–लेफ्टिनेन्ट’ हुन चाहन्थे । जसलाई जहाँ भेटे पनि रावलले ‘बन्दुक चलाएर’ आर्मी बन्ने प्रसङ्ग उठाउँथे त्यसबेला । उनी भन्दथे : ‘सरकारी रासनको ‘चामल’ खाएर एक दिन यो ‘रावल’ले लक्ष्य प्राप्तिको बन्दुक चलाउनेछ ।’
विडम्बना, रावलले सेनाको सरकारी ‘चामल’ त खान पाए । तर उनले सेनाका रुपमा ‘बन्दुक’ बोक्न चाहिँ पाएनन् । त्यसकारण उनमा ठूलो कुण्ठा थियो त्यो सौख पूरा गर्ने । अन्ततः उनले रक्षामन्त्रीका रुपमा आफ्नो दमित इच्छा पूरा गरे । रक्षामन्त्रीका रुपमा झण्डा पूजा गरेका दिन रावलले आफन्तहरुबीच भने : ‘अब मलाई कसले भन्न सक्छ र रोक्न सक्छ बन्दुक बोक्न र चलाउनबाट ।’ त्यही माहौल, चिन्तन र परिवेशले रावलको सोच, शैली र सिद्धान्त फेरिएको छ । अहिले उनी टिभी देख्नासाथ कुर्र्लने भएका छन् । सत्ताबाट बन्दुक हटेर ‘टाइँ टाइँ फिस्स…’ भएपछि उनी विक्षिप्त शैलीमा तर्सिने मनोवृत्तिमा पुगेका छन् ।
आधा दर्जन उपप्रधानमन्त्रीहरुको भीडमा लामबद्ध भएर शपथ खाएको दिनदेखि बैङ्ककबाट ओली फर्कंदा एयरपोर्टमा रिसिभ गर्न गएका बखतसम्म रावलले दौरा–सुरुवाल र पेटीको पहिरन छोडेनन् । यही लवाइलाई राष्ट्रियताको खोक्रो–नारा बनाउँदै बेलाबखत उनी कुर्लिए पनि । रावलको डक्ट्रिन छ– ‘सुट’ हिमाली दर्शन हो । ‘कुर्था–पाइजामा’ तराईको तस्बिर हो । यही ‘दौरा–सुरुवाल’ नै हाम्रो खास पहाडको परिचय हो । वास्तवमा रावलहरुको यो मनोवृत्ति बुझेर राजेन्द्र महतोहरुले भन्ने गरेको ‘पहाडे–राष्ट्रवाद’को धोती यहीँनेर खुस्केको देखिन्छ ।
तथ्य र तथ्याङ्क खुस्केर नग्न भइसक्दा पनि उनीहरु भने फेरि प्रतिपक्षी दृष्टिकोणमा लाज ढाक्ने कोसिसमा छन् । यसलाई सबैले बुझ्नुपर्यो ।
This is dummy text. It is not meant to be read. Accordingly, it is difficult to figure out when to end it. But then, this is dummy text. It is not meant to be read. Period.
ConversionConversion EmoticonEmoticon